فلوت ریکوردر – راهنمای خرید صفر تا صد | از انتخاب، خرید تا نگهداری، مراقبت و تعمیر

ارسال شده در تاریخ نوامبر 11, 2019 در راهنمای خرید | ۰ دیدگاه

این مقاله با هدف راهنمایی شما نوشته شده است تا نشانتان دهد در زمان انتخاب یک فلوت ریکوردر باید به دنبال چه چیزهایی بوده و از چه مواردی اطلاع داشته باشید. شما به کمک این مقاله اطلاعاتی درباره اندازه، نوع، جنس، کوک کردن، قیمت، پروسه سازگار کردن، مراقبت و تعمیر و نگهداری مداوم ساز، به دست می آورید. با کارشناسان ما در دیجی صدا همراه باشید تا شما را در انتخاب بهترین کالا همراهی کنند.

اگر از حرفه ای ها یا علاقمندان سازهایی چون پیانو و ملودیکا هستید، حتما از مطالعه پست های “خرید پیانو دیجیتال – یک راهنمای جامع و کاربردی که مورد نیاز شماست” و “خرید ملودیکا – بزرگترین اشتباهی که افراد در انتخاب ملودیکا انجام می دهند” نیز لذت خواهید برد.

چرا باید فلوت ریکوردر را انتخاب کرد؟

علی رغم آوازه نه چندان خوب در کلاس­ های درس، یا تصویر اشتباه آن در ذهن تازه کاران، در واقع سختی خوب نواختن فلوت ریکوردر، همانند سایر آلات موسیقی است. طبق قواعد آموزش موسیقی، هیچ جایگزینی برای تمرین و تکرار سخت وجود ندارد. اما یک ساز خوب قطعا به شما کمک خواهد کرد، بنابراین انتخاب ساز مناسب خیلی مهم است. به دلیل نسبت نزدیک فلوت ریکوردر به فلوت و فلوت ایرلندی، می­ توان از آن برای نواختن سبک های موسیقی زیادی از سبک قرون وسطایی گرفته تا مدرن از قبیل فولکلور و مخصوصا رپرتوآر باروک استفاده کرد. ریکوردر استاندارد محدوده ای مشابه فلوت مدرن و ابوا دارد ولی محدوده آن کمی کوچک­ تر از آنها است و برای سناریوهای موسیقیایی متنوعی از قبیل: تک­ نوازی، کانسورت ریکوردر و گروه­ های موسیقی ترکیبی مناسب است.

تاریخچه، ریشه و روند پیشرفت

نواختن فلوت ریکوردر، به طور سنتی یک حرفه نسبتا اجتماعی بوده است. تصور می­ شود که اصالت آن به قرن چهاردهم در ایتالیا بازگردد. عمدتا فلوت ریکوردر به عنوان ساز کانسورت در دوره رنسانس (حدود ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ میلادی) وجود داشته است. هنری هشتم بیش از ۷۰ فلوت ریکوردر داشته که به احتمال زیاد مختص نواختن در کانسورت ساخته شده بودند. فلوت ریکوردر هم یک ساز موسیقی واقعی بوده و هم از آن برای موسیقی کانسورت آوایی استفاده می ­شده است. در طراحی رنسانسی این ساز، قسمت میانی پهن و صاف، جای انگشت­ ها بزرگ­تر و قسمت انتهایی آن مخروطی شکل بود.

دوره باروک

در دوره باروک (حدود ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ میلادی) از ریکوردر بیشتر برای تک­نوازی استفاده می­ شد. در این دوره طراحی آن تغییر کرد. از نوک ساز به سمت انتهای آن، قسمت میانی باریک ­تر می­ شد و سوراخ­ های کوچک­ تری داشت. برای ساخت ریکوردرهای زمان رنسانس و باروک اغلب از چوب شمشاد ماده استفاده می شد. البته چوب­ های دیگری هم مورد استفاده قرار می گرفتند. در این زمان نوشتن موسیقی به طور اختصاصی برای یک ساز رایج ­تر بود و علاوه بر حضور فلوت ریکوردر در کانسرتوها و تک نوازی ­های سوناتا، کم کم از آن در گروه­ های موسیقی مجلسی هم استفاده شد. مشابه­ ترین نمونه ­های آن، فلوت ترانسورس (چوبی) و آبوای باروک بودند که نوازندگان با این سازها به صورت دونفری یا سه نفری موسیقی اجرا می­ کردند.

برخی از بحث برانگیزترین موسیقی­ های نوشته شده برای فلوت ریکوردر در این زمان به ثبت رسیده است. از میان آنها می توان به دو اثر برجسته «کنسرتوهای براندنبرگ» باخ و کنسرتوهای تک نوازی فلوت ریکوردر ویوالدی اشاره کرد. استفاده از فلوت ریکوردر در مقیاس بزرگ موسیقی باروک، در آثاری چون «موسیقی آب» هندل و موسیقی اپرایی پورسل، باعث ایجاد سردرگمی شد؛ چون ریکوردر به شکل ساده «فلوت» در نظر گرفته می­ شد، اما وقتی هدف استفاده از فلوت باروک به جای فلوت ریکوردر بود، معمولاً «فلوت ترانسورس» مطرح می­ شد. به «flautino» هم مرتباً اشاره می­ شد که آن را به نام «فلوت ریکوردر سوپرانو» می شناسیم.

قرن هجدهم به بعد

با شهرت گرفتن فلوت ترانسورس در قرن هجدهم، استفاده از این ساز عمدتا جایگزین استفاده از فلوت ریکوردر شد، مخصوصا در دوره کلاسیک که حدودا از سال ۱۷۶۰ میلادی به بعد بوده است. بعد از آن با گذشت زمان و گرایش پیدا کردن طراحی آلات موسیقی برای استفاده در ارکستر سمفونی، فلوت ریکوردر کلا از عرصه حذف شد. این ساز تا قرن بیستم غیر فعال باقی ماند و بعد در قرن بیستم دوباره احیا شد، مخصوصا در کشور های انگلستان و آلمان، به طوری که در کلاس­ های درس این کشورها تدریس آن آغاز گشت.

از آن زمان به بعد خیلی از آهنگ سازان معروف برای فلوت ریکوردر موسیقی ساخته ­اند که از جمله آنها می­ توان به گوردن جیکوب، بنیامین بریتن و لوسیانو بریو اشاره کرد. خیلی از نوازندگان فلوت ریکوردر، نوازنده فلوت و آبوا نیز هستند، و تعداد خیلی کمی از آنها فقط نواختن فلوت ریکوردر را به عنوان پیشه خود انتخاب کرده ­اند.

طراحی و مدل فلوت ریکوردر

برخلاف سازهای زهی، فلوت ریکوردرها وقتی کهنه ­تر می­ شوند کیفیت خوبی ندارند و با گذر زمان کیفیتشان از بین می­ رود، این قضیه عمدتا به دلیل این است که تعداد خیلی کمی ساز اصل باقی مانده است. امروزه فلوت ریکوردرها براساس نمونه­ های اصلی که در موزه ­ها نگه داری می­ شوند طراحی شده و ابعاد، جنس و صدای آنها براساس شواهد تاریخی موجود در نظر گرفته می­ شود.

انواع اصلی ریکوردر

ریکوردرها در اندازه­ های مختلفی ساخته می­ شوند. انواع اصلی آن، از کوچک به بزرگ، عبارتند از: سوپرانینو، دسکنت (سوپرانو)، تربل (آلتو)، تنور و باس. این ریکوردرها معمولاً از سه قسمت تشکیل شده ­اند، به جز سوپرانینو که فقط دو قسمت دارد. قسمت سر ریکوردر قطعه ­ای است که در دهان گذاشته می­ شود و به طور مشخص به شکل منقار پرندگان ساخته می­ شود. اندازه­ های بزرگ­تر که شامل great-bass و contra-bass می­ باشند، خیلی نادر هستند و فقط در تجهیزات کانسورت­ های بزرگ دیده می شوند و برای تک ­نوازی مناسب نیستند. برای نواختن راحت هر فلوت ریکوردری که بزرگ­ تر از تنور باشد، به دلیل سایز بزرگ­شان به بند دور گردن نیاز است. کودکان معمولاً با ریکوردر دسکانت آموزش را آغاز می­ کنند ولی تا جایی که رپرتوآر در نظر گرفته شود، منعطف­ ترین مدل، تربل سبک باروک است.

از میان هفت سوراخ جلویی، سوراخ­ های شماره شش و هفت، که در نزدیکی انتهای ساز قرار دارند، معمولا به دو سوراخ کوچک­تر تقیسم می­ شوند تا نواختن نت­ های نیم گام بهتر انجام گیرد. بر روی تنورها و سایر مدل­ های بزرگ­تر اغلب حداقل بر روی سوراخ هفتم مکانیسم کلید وجود دارد، این امر به دلیل سایز بزرگ آنها و دسترسی مورد نیاز است. برای نوازندگان کوچک­تر فاصله بین سوراخ­ های ریکوردر تنور زیاد بوده و رساندن انگشتانشان به سورا­خ ­ها سخت است.

محدوده نت

فلوت ریکوردرها محدوده کاملی از نت­های نیم گام دو اکتاوی دارند، هرچند آنها سازهای انتقالی نیستند ولی امکان نواختن نت­ های بالاتر از این­ها نیز بسته به ساز و مهارت نوازنده وجود دارد. پایین­ ترین نت فلوت ریکوردر معمولا روی C و F نواخته می­ شوند، که این اتفاق با سایز فلوت مطابقت دارد و به ترتیب عبارت است از: باس F، تنور C، تربل F، دسکنت C و سوپرانینو F. نوازندگانی که دو سایز نزدیک به هم از فلوت ریکوردر را می­ نوازند، با دو روش انگشت گذاری آشنا هستند. ریکوردرهای دسکنت و سوپرانینو صدایی یک اکتاو بالاتر از نت نوشته شده تولید می­ کنند. همه آنها در کلید سل نوشته­ می­ شوند به غیر از باس که در کلید باس نوشته می­ شود و اکتاو بالاتری از نت نوشته شده را تولید می­ کند.

مواد و سازنده ­های فلوت ریکوردر

مبتدیان، مخصوصاً کودکان، اغلب با سازهای پلاستیکی آموزش می­ بینند. اما فلوت ریکوردرها از قدیم از چوب ساخته می ­شدند که می توانند بهترین صدا را تولید کنند و از لحاظ کیفیتی گرم­تر هستند. نوازنده ­ای که قصد خرید مدل چوبی را دارد، باید به سنی رسیده باشد تا متوجه شود جویدن تکه ­ای از ساز که در دهان قرار می­ گیرد کار درستی نیست. برخی شرکت­ ها به منظور حل این مشکل، ریکوردرهای دسکنت نسبتاً ارزانی تولید می­ کنند که بدنه چوبی و قطعه دهانی پلاستیکی دارد.

در روزگار خوش فلوت ریکوردر، چوب شمشاد اروپایی معمول­ ترین ماده برای ساخت انواع زیادی از این ساز بود. این چوب به دلیل گرمی و صدایی که تولید می­ کند، همچنان یک گزینه محبوب است. اما امروزه ریکوردرها از انواع چوب­ در سراسر جهان با تراکم­ های متنوع ساخته می­ شوند. این چوب ها از کم­ترین تراکم تا متراکم­ ترین آنها، عبارتند از: افرا، گلابی، آلو، شمشاد، زیتون، اقاقیا و پالیسندر، گرنادیلا(اقاقیای مشکی) و آبنوس. سازهای ساخته شده از چوب شمشاد را می­ توان به صورت رنگ شده نیز خریداری کرد که در نتیجه ی رنگ کردن ظاهر تیره ­تری دارند.

انواع چوب ها برای ساخت فلوت ریکوردر

چوب افرا (Acer pseudoplatanus)

وزن: ۰٫۶۳

صدا: نرم، سبک

محل رشد: کانادا، اروپای مرکزی

چوب گلابی (Pyrus communis)

وزن: ۰٫۶۵

صدا: گرم، نت پایه

محل رشد: اروپای مرکزی

چوب آلو

وزن: ۰٫۷۹

صدا: قدرتمند

محل رشد: اروپای مرکزی

چوب (Gossypiospermum praecox) Maracaibo

وزن: ۰٫۸۰

صدا: گرم، واضح

محل رشد: آفریقای جنوبی

چوب زیتون (oleaeuropaea)

وزن: ۰٫۸۵

صدا: کامل، باز

محل رشد: اروپای جنوبی

چوب شمشاد (BuxusSempervirens)

وزن: ۰٫۹۵

صدا: واضح، زیر

محل رشد: اروپای مرکزی/ جنوبی

چوب درخت لاله (Dalbergiavariabilis)

وزن: ۰٫۹۵

صدا: گرم، واضح

محل رشد: آمریکای جنوبی

چوب درخت اقاقیا (Dalergiastevensonii)

وزن: ۱٫۰۵

صدا: قدرتمند، باتعادل

محل رشد: آمریکای جنوبی

چوب Grenadilla (Dalbergiamelanoylon)

وزن: ۱٫۲۰

صدا: خاص، صدای زیر

محل رشد: موزامبیک

چوب­ های مختلف ویژگی­ های خاص خودشان را دارند، در کل چوب­ های با تراکم کمتر یا سبک ­تر، تن صدای نرم­ و گرم تری داشته و مراقبت از آنها کمی آسان­ تر است، درحالی که چوب ­های متراکم و تیره­ تر، صدای قوی­ و شفاف ­تری دارند و نیازمند زمان بیشتری برای گرم کردن هستند. فلوت ریکوردرها به ندرت از مواد دیگری چون رزین پلی­ استر ساخته می­ شوند و حتی در بعضی موارد حفره­ های خاصی روی آنها تعبیه می­ گردد تا با افزودن تجهیزاتی به ساز، بتوان آن را برای تقویت صدا به ابزارهای الکترونیکی وصل کرد.

چه سازی بخریم و چه سازی نخریم؟

کمپانی آلمانی Moeck با حدود ۴۰ سال قدمت احتمالاً قدرتمندترین شرکتی است که در زمینه تولید فلوت ریکوردر فعالیت دارد، مدل روتنبرگ این شرکت بسیار معروف است. خریداران نسبتا بی ­تجربه باید از خرید سازهایی که به آخر عمرشان رسیده ­اند و یا ساخته تولیدکنندگان گمنام می­ باشند، دوری کرده و بطور کلی ساز خود را از شرکت های معتبر خریداری کنند تا اگر مشکلی برایشان پیش آمد بتوانند به راحتی با شرکت تولید کننده تماس بگیرند. کشورهای آلمان و هلند با داشتن سازندگان خصوصی فراوان به خود می­ بالند، اگرچه خرید از این تولید کنندگان کمی گران­ تر تمام می­ شود.

سازهای مختص رپرتوآر

در رده ­های بالاتر، فلوت ریکوردرها مختص رپرتوآر بوده و طراحی ­های ویژه ای دارند که مربوط به دوره­ های خاصی هستند. قسمت میانی پهن و سوراخ ­های انگشت بزرگ مختص فلوت ریکوردرهای رنسانس است که باعث ایجاد صدای باز و تقریبا بلندی می­ شود. این سازها که به طور معمول در کانسورت ­ها نواخته می­ شدند، تا حدودی شبیه ارگانپایپ ها بودند و صدایشان با گروه آوازی که برای موسیقی می نواختند، کاملا جور بود. این طراحی ساده به این معنی است که محدوده فلوت ریکوردر رنسانس کمی از همتای باروکی ­اش کوچک­تر و روش انگشت­ گذاری از سازی به ساز دیگر متفاوت است. چون سوراخ ­های انگشت این مدل بزرگ ­تر هستند، کوچک ترین حرکت ­ها تغییرات بزرگی در کوک ساز ایجاد می­ کنند و بنابراین برای خوب نواختن و کوک ماندن در کانسورت رنسانس به مهارت خاصی نیاز است.

فلوت ریکوردر در دوره رنسانس

در دوره رنسانس ریکوردر در گروه ­های موسیقی نواخته می­ شد. در بازه زمانی ما بین دوره رنسانس و باروک تغییراتی رخ داد و این ساز در تک­نوازی ­ها نواخته شد. در سال های آغازین دوره باروک (حدود ۱۶۱۰ میلادی) هم نوازی به صورت تنظیم رپرتوآر تک­نوازی­ ها به همراه یک ساز هم نواز، کاربردهای زیادی داشت و بر روی سازهای مختلفی می­ توانست نواخته شود، سازهایی مثل ویولون، کورنتو (یک مدل ترامپت اولیه) و فلوت ریکوردر. سازی که اغلب برای نواختن این موزیک تک­ نوازی خوش ذوق استفاده می­ شد، گاناسی یا جی تربل بود، که این ساز نسبت به باروک تربل استاندارد، تن صدای بالاتری تولید می ­کرد و از لحاظ طراحی بیشتر به فلوت ریکوردر رنسانس شباهت داشت.

با پیشروی در دوره باروک، آهنگسازان شروع به نوشتن موسیقی برای سازهای منتخب خاص کردند. اگرچه اجرای رپرتوآر ویولون بر روی ریکوردر شروع به کاهش کرده بود، ولی هنوز اقتباس موسیقی، بین موسیقی ریکوردر و فلوت رایج بود، چون این دو به خوبی با هم سازگار بودند.

طراحی کمی پیشرفته­ تر ریکوردر باروک محدوده آن را افزایش می ­دهد و کوک ماندن در زمان نواختن را آسان­تر می ­کند. با قسمت میانی باریک­تر شده، اکتاوهای بالاتر آن قابل اعتمادتر هستند. اگرچه دینامیک کلی آن آرام ­تر است، ولی می ­توان با استفاده از روش جایگزین انگشت گذاری خاص، به محدوده دینامیک افزایش یافته ­ای دست یافت که ویژگی­ های آهنگی متفاوتی تولید می­ کند. این مدل ساز همچنین مدلی از ریکوردر بود که گاها در موسیقی اپرای مجلسی باخ یا اپراهای باروک پورسل نمایش داده می­ شد.

فلوت ریکوردر باروک

ریکوردر در حرف ه­ای دیگر شامل باروک تنور D است (به جای C که معمول است)، که آن را فلوت صدا هم می نامند. امروزه این رایج ­ترین مدل ریکوردر است و به عنوان راهی برای دست­یابی به رپرتوآر فرانسوی، که تعداد خیلی کمی برای ریکوردر نوشته شده است، از آن بیشتر استفاده می شود. این موسیقی در محدوده پایین ­تری نسبت به توانایی استاندارد تربل قرار می­ گیرد. در موسیقی های فرانسوی نوشته شده برای دو ساز و هم نوازی آنها، اگر تربل را در F و تنور را در D استفاده کنیم، بهتر جواب می ­دهد و کیفیت صدای تولید شده توسط ساز را نسبت به زمانی که تنور در کلید C استفاده می­ شود، بهتر می ­کند.

فرکانس فلوت ریکوردر باروک

در نهایت مشکلی در تولید صدا وجود ندارد. ریکوردرهای باروک استاندارد با تولید صدای مدرن، صدایی با فرنکانس A=440Hz تولید می­ کنند که مطابق استانداردهای امروزی است، یعنی می توان آنها را به همراه پیانو و سایر سازها به راحتی نواخت. سایر نمونه های کپی شده ی دقیق سازهای با فرکانس باروک (که فرکانس پایین هم نامیده می­ شوند) کمی بزرگ­تر هستند و فرکانس صدای تولیدی آنها A=415Hz می­ باشد، و همانطور که آگاهی و اطلاعات درباره اجرای باروک افزایش یافته، اجرا در این فرکانس هم بیشتر شده است.

فرکانس صدای تولید شده توسط اجداد رنسانسی آنها اغلب بالاتر بود و فرکانس A=466Hz تولید می­ کردند، هرچند این مدل­ ها اصولا برای نواخته شدن با همدیگر طراحی شده بودند، و از لحاظ تاریخی تغییرات زیادی کرده بودند، در عوض کانسورت­ ریکوردرها نسبت به سایر اعضای گروه تنظیم می­ شد. موسیقی فرانسوی اغلب با فرکانس پایین ­تر از فرکانس مدرن اجرا می ­شود، یعنی با فرکانس A=392Hz و سبک خیلی متفاوتی در نت ­نویسی و اجرا دارد.

درحالی که سازهای زهی و کیبورد می ­توانند بالا و پایین کوک شوند، این امکان برای ریکوردرها وجود ندارد، و بنابراین هر صدای اجرایی به معنی یک ریکوردر متفاوت است. باید اشاره کرد که استاندارد کوک کردن به صورت بین المللی به اندازه چند مگاهرتز متغییر است ولی این مشکل قابل کنترل است.

انتخاب ساز مناسب

مهمترین موردی که هنگام خرید فلوت ریکوردر باید در نظر بگیرید، خودتان هستید. باید سازی را انتخاب کنید که هم از لحاظ نگهداری و هم از لحاظ مکان نواختن برای شما مناسب باشد. سازهایی که ظریف ­تر به نظر می ­رسند (تراکم کمتری دارند) برای نواختن در خانه و یا گروه ­نوازی مناسب­ ترند، درحالی که سازهای سنگین­ تر احتمالاً گزینه­ های بهتری برای تک­ نوازی و اجراهای عمومی هستند. ریکوردرهای ساخته شده از چوب­ های تیره ­تر (متراکم­ تر) سنگین­ تر خواهند بود و زمان انتخاب ساز باید این نکته را در نظر بگیرید. حتما برای فلوت ریکوردر قاب محافظ تهیه کنید، این قاب می­ تواند انواع متفاوتی داشته باشد که عبارتند از: کیف چرمی نرم دوخته شده، کیف رولی بالشتک ­دار یا جعبه محکم.

در نهایت، به یاد داشته باشید که پول زیاد خرج کردن همیشه به معنی گرفتن ساز بهتر نیست. البته باید پذیرفت که (در زمان انتخاب) قیمت یک فاکتور اصلی است و تا حد زیادی کیفیت ساز به میزان هزینه ای که می کنید، بستگی دارد. چوب­ های متراکم­ تر بطور طبیعی قیمت بیشتری دارند، همچنین تولید کنندگان خصوصی و کوچک­تر معمولا هزینه زیادتری از شما می­ خواهند چون زمان بیشتری صرف ساخت ساز می­ کنند، تقاضای زیادی برای سازهایشان وجود دارد و به جای کار کارخانه ­ای کار ساخت دست به شما ارائه می­ دهند. به یاد داشته باشید که اگرچه شرکت امریکایی Von Huene برخی از گران­ ترین ریکوردها را تولید می­ کند، ولی این شرکت مسئول طراحی مدل موئک روتنبرگ مقرون به صرفه­ تر نیز هست.

سازگار کردن فلوت ریکوردر و تمرین

از ساز جدیدتان به خوبی نگهداری کنید. اولین قدم سازگار کردن آن است. چوب یک ماده زنده است و باید از آن درست مراقبت کنید. برای شروع، نواختن روزانه آن بسیار مهم است – در هفته اول فقط ۱۰ دقیقه در روز آن را بنوازید نه بیشتر؛ در هفته دوم بیشتر از ۲۰ دقیقه در روز با آن تمرین نکنید؛ در هفته سوم فقط ۳۰ دقیقه در روز آن را بنوازید نه بیشتر و … این روند را ادامه دهید تا زمانی که ساز شما توانایی مرتب نواخته شدن را پیدا کند. شروع تدریجی و مداوم نکته کلیدی است و مشکلات احتمالی آینده را کمتر می­ کند.

بسیار مهم است که در مراحل اولیه، نواختن مرتب اتفاق بیفتد تا چوب به رطوبت و گرما عادت بکند، با انجام این کار همچنین به توسعه صدای ساز هم کمک می­ شود، چون صدای تولیدی به تدریج و با گذر زمان تغییر کرده و «بازتر» خواهد شد.

این نکات را فراموش نکنید

همیشه قبل از تمرین سازتان را به طرز صحیح گرم کنید. این عمل هم به نفع ساز است و هم به نفع نوازنده، و در دماهای سردتر و برای چوب­ های متراکم­ تر ضروری است. از نت ­های پایین ­تر شروع نموده و وقتی سازتان گرم شد، نت ­های بالاتر را بنوازید. بعد از نواختن حتما قطعات فلوت ریکوردر را از هم جدا کرده و رطوبت درون آن را با یک دستمال خاص یا با میله و پارچه تمیز کننده (پارچه ی جنس کتان یا لینن بهترین گزینه است چون فیبرهای آن درون ساز باقی نمی­ ماند) به طور کامل پاک کنید. فلوت ریکوردر را از شب تا صبح خارج از قاب محافظ بگذارید تا به طور کامل خشک شود، اگر آن را درون قاب باز بگذارید، بهتر است.

هیچ وقت فلوت را در محل هایی که شرایط دما و رطوبت غیرعادی دارند قرار ندهید، شرایطی مثل سرمای خیلی زیاد، روی رادیاتور یا در معرض مستقیم نور خوشید؛ و همیشه آن را از مواد شیمیایی دور نگهدارید.

مراقبت، تعمیر و نگهداری و از بین بردن مشکلات

اگر از ساز درست مراقبت کنید، نیازی به تعمیر و نگهداری حرفه ­­ای نخواهید داشت، گرچه گاهی اوقات این تعمیر و نگهداری ­ها اجتناب ناپذیرند. رایج­ ترین مشکل فلوت ریکوردر پس از مدتی نواختن این است که ریکوردر رفته رفته مسدود شده و صدای خفه ­ای تولید می­ کند. این مشکل در نتیجه تماس مداوم فلوت با رطوبت به وجود می­ آید. چنین تماسی باعث می ­شود که چوب به طور متناوب در مقدارهای کوچک منبسط و منقبض شود و در نتیجه درون قطعه دهانی ورم کند.

رفع انسداد فلوت

این مشکل گاها باعث کاهش کارآیی ساز می ­شود. انسداد در چوب­ های متراکم ­تر (تیره ­تر) رایج­ تر است، و معمولا با زدن چند قطره مایع جرم­ گیر و یا شوینده مخصوص کاهش می ­یابد. برای این کار فلوت ریکوردر را سر و ته نگهدارید، بعد مایع را از مجرای هوا، از طریق پنجره یا لبیوم به درون فلوت ریکوردر بریزید و بعد در آن بدمید تا مجرا را باز کرده و انسداد را برطرف کند.

برخی از تعمیر، نگهداری و مراقبت ­های مداوم به عهده مالک ساز است. چرب نگهداشتن اتصالات چوب پنبه ای (و گاهاً نخی) باعث می­ شود که قطعات فلوت به خوبی در هم چفت شده و به آسانی از هم جدا شوند (ظرف ­های کوچک روغن چوب پنبه معمولاً به همراه سازهای جدید بفروش می ­رسند، اما برای این منظور از وازلین هم می­ توان استفاده کرد). تعمیر چوب پنبه شکسته و یا نخ های باز شده سخت نیست، و نباید به حال خود رها شوند تا باعث فرسودگی ساز گردند. در فلوت ریکوردرهای بزرگ، نخ­ ها و مکانیسم­ های کلید و پدها مدام نیازمند توجه شما هستند. تنظیم مجدد صدای فلوت ریکوردر باید توسط فردی حرفه ­ای انجام شود و گاهی اوقات انجام آن الزامی است.

تنظیم صدای فلوت ریکوردر

برای این کار دهانه از ریکوردر جدا و تراشیده شده و یا شکل آن تصحیح می­ شود و قبل از اینکه دوباره به فلوت وصل شود، پاک گردیده و ذرات چسبیده به آن تمیز می ­شوند. قبل از اینکه فلوت ریکوردر به صاحب آن برگردانده شود کوک بودنش دوباره چک خواهد شد. برخی از سازندگان تنظیم صدا را در سال اول با هزینه کمتر و یا رایگان انجام می ­دهند، مخصوصا برای مدل­ های گران ­تر، چون وقتی ساز برای مدت معینی نواخته می­ شود، تغییراتی در آن بوجود می آید. از کوک خارج شدن ساز نیز با بزرگ کردن سوراخ های انگشت به صورت حفره ه­ای دقیق و یا با ریختن موم برای کوچک­تر کردن آنها قابل تصحیح است.

روغن زدن منظم

مرتب روغن زدن به داخل قسمت میانی ضروری است. بسته به نوع چوب و تعداد دفعات نواختن، تقریبا اگر یک بار در ماه سازتان را با روغن بادام چرب کنید در شرایط خوبی باقی خواهد ماند. پروسه روغن زدن می تواند باعث کثیف شدن اطراف شود. پس بهتر است این کار را روی یک تکه پارچه یا روزنامه انجام دهید و از پارچه مخصوص تمیز کردن فلوت ریکوردر استفاده کنید. یعنی از پارچه­ تمیز کردن کثیفی­ های ناشی از نواختن برای تمیز کردن درون قطعات ریکوردر استفاده نکنید. هدف از این کار این است که از خشک شدن زیاد درون فلوت جلوگیری کنیم. چون خشک شدن بیش از حد درون آن باعث می­ شود مستعد ترک خوردن گردد (فقط لایه نازکی از روغن باید به قطعات زده شده و این روغن نباید در سوراخ ­های انگشت جمع شود).

روی سطح لبیوم هم باید با استفاده از برس کمی روغن زده شود، و روغن اضافه با دستمال جمع آوری گردد. فلوت ریکوردر قبل از روغن زدن باید کاملاً خشک باشد، این قضیه خیلی مهم است. همچنین قبل از روغن زدن یک یا دو روز نباید ساز برای نواختن مورد استفاده قرار بگیرد. بعد از روغن زدن هم حداقل یک روز از ساز استفاده نکنید. آن را خارج از قاب نگه دارید تا روغن جذب چوب گردد. روغن بادام را از داروخانه­ ها می ­توانید تهیه کنید.

مشکل ساییدگی

بعد از چند سال نواختن فلوت ریکوردر، احتمال دارد سوراخ انگشت شصت شروع به سایش کند. مراحل اولیه این نوع آسیب­ ها برای فلوت ریکوردر چندان مضر نبوده و قابل تعمیر است. اما اگر ساییدگی خیلی وسیع باشد، دسترسی انگشت برای نواختن نت ­های بالا و کنترل آن سخت ­تر خواهد شد. یک فرد متخصص یا حرفه ­ای می ­تواند این مشکل را با استفاده از فرایندی بنام thumb-bushing حل کند. در این فرایند قطر سوراخ پشتی با کندن بیشتر خواهد شد تا بتوان یک حلقه پلاستیکی درون آن جا داد. با جای دادن این حلقه مجددا سوراخ انگشت شست با اندازه اصلی ایجاد می ­شود.

تکنیک نواختن فلوت ریکوردر

هدف از نواختن ساز تولید صوت است، که این هدف از طریق جریان ثابت و کنترل شده هوا بدست می­ آید. در این مسیر درست نفس کشیدن مهارتی مورد نیاز است. هدف؛ قابلیت استفاده از ظرفیت بزرگی از ریه­ هاست که توسط دیافراگم حفاظت می ­شود. تولید صدای ثابت در همه محدوده ­ها با استفاده از ریکوردر نیازمند تمرین است.
اگر فشار نفس حفظ شود، اکتاو بالا طبیعتا از پایین ­ترین نت ­ها بلندتر است؛ بنابراین نوازنده باید سعی کند که محدوده پایینی را با هوای آرام تر و محدوده بالایی را با جریان هوای سریع تر و باریک تر نگه دارد. دمیدن زیاد برای نواختن اکتاوهای بالاتر اشتباه رایجی است، درحالی که این اکتاوها باید با بازکردن قسمتی از سوراخ انگشت شصت انجام گیرد – اگر خیلی بااحتیاط با ناخن انگشت شصت نگه داشته شود، موثرتر خواهد بود.

هماهنگی انگشت ­ها و زبان زدن (مفصل بندی) از درجه اهمیت یکسانی برخوردارند و تمرین باعث بهبود این هماهنگی است. از نظر حالت بدن، نوازندگان نباید فلوت ریکوردر را خیلی سفت در دست بگیرند، باید انگشتان خود را شل نگهدارند، و در عین حال احساس امنیت و تعادل بکنند. جیغ ­ها یا نت­ های اشتباه بخاطر نشت هوا از زیر انگشتان ایجاد می ­شوند (تمرین کردن جلوی آینه و یا نواختن برای شخصی دیگر می­ تواند به شما در تشخیص اشتباهاتتان کمک کند).

مانع دیگر بی میلی شما برای بلند کردن انگشتان­تان از روی سوراخ­ های ساز است (تصور کنید که فنرهایی روی مفصل ­های انگشتانتان باعث بلند شدن آنها می ­شوند).
موسیقی ­دانان مدرن زیادی باعث به وجود آمدن تکنیک های دیگری شده اند، از قبیل: زبان زدن لرزشی، چندصدایی، نت ­های بسیار بالا، لرزش انگشت، و حتی ضربه زدن با ناخن بر روی کناره ساز هنگام نواختن (همه این تکنیک ­ها جالبند، ولی بهتر است اول در اصول اولیه مهارت بدست بیاورید).